Episode 6: fin

Wel en wee na de “J”.

Het zit erop. De expeditie is ten einde. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig terug naar Nederland. De laatste boorplek hebben we vroegtijdig moeten verlaten vanwege slecht weer, en er was geen tijd meer om terug te gaan en verder te boren, dus de beslissing is genomen om terug naar Kaapstad te varen. Het is niet anders, ik denk dat de ‘hardrockers’ (de vulkanologen) graag nog wat extra kerntjes van het Agulhas Plateau hadden gehad, maar tegen moeder natuur kan je niet op. De 2 dagen varen terug naar Kaapstad waren nog goed druk, met het afmaken van de rapporten, het maken van overzichtsfiguren voor de expeditiesamenvatting, en het afmaken van plannen voor vervolgonderzoek. Maar er was ook ruimte voor wat vertier, zoals pokeravondjes.

Ook is er gestemd voor de locatie van de zogenaamde ‘postcruise meeting’, de eerste bijeenkomst waar de resultaten van het vervolgonderzoek aan de boorkernen wordt gepresenteerd. En de winnaar is: Utrecht! Ik heb onzettend veel zin om de wetenschappers van exp392 te ontvangen in ‘me stadsjie’ in 2024!

We zijn uiteindelijk niet eerder de haven van Kaapstad in gevaren, want dat kon niet, dus we hebben 2 dagen voor de haven gedobberd. Prachtig uitzicht over de Stad en de Tafelberg!

Het moment dat we de “J”  af gingen was natuurlijk wel een momentje. Het schip is toch 2 maanden je wereld geweest. We namen afscheid van veel van de crew: die bleven nog aan boord om dingen af te ronden.

Wij wetenschappers hadden natuurlijk ontzettend zin in wat ontspanning! En Kaapstad is daar prima voor. De eerste avond na een expeditie is normaliter een mooi feestje, en deze expeditie was geen uitzondering. Na 2 maanden keihard werken is de ontlading groot. De volgende dag heb ik een mooie wandeling gemaakt richting de Tafelberg, met prachtig uitzicht over de stad en de Zuidelijke Oceaan. Met een beetje zeebenen, die ik eerlijk gezegd nog steeds niet kwijt ben. Dat is een gekke sensatie, het gevoel dat je nog steeds op een bewegend schip zit, terwijl je gewoon met 2 benen op de vaste grond staat. Stuk voor stuk vertrokken mensen naar huis.

En dat is wel interessant geweest. Dat we kwamen uit een situatie van isolatie in de pandemie, en dan is 2 maanden intensief samenwerken in een groep echt een ander uiterste. Het was fantastisch om weer onbekommerd onder mensen te zijn. Nu wachten familie, collega’s en het werk in Utrecht weer. Tijd om thuis te komen.

Het einde van de expeditie is direct het begin van het onderzoek. De komende maanden gaat de onderzoeksplannen echt vorm krijgen. Op dit moment zijn de boorkernen per transport onderweg naar Texas, USA, en daar zal in de zomer de ‘sample party’ plaats vinden. Pas dan krijgen alle wetenschappers stukjes van de boorkern om verder onderzoek aan te doen. Dan begint het onderzoek pas echt! Ik zal via deze blogserie jullie ook op de hoogte houden van het vervolgonderzoek, maar dat zal (nog) minder frequent zijn dan tijdens de expeditie 😉

Voor nu: adios!